ก่อนที่ลิ้นของเด็กคนหนึ่ง จะรับรู้รสสัมผัสของลูกชิ้นอร่อย ปราศจากความหนาของแป้ง
ที่พอกพูนเศษเสี้ยวของเนื้อปลา ราวกับไขมันรอบเอว สมัยเด็กๆเราไม่มีความรู้ ไร้รสสัมผัส
อันละเอียดอ่อน เพียงพอจะแยกออกหรอกครับว่า ลูกชิ้นเจ้าไหนอร่อยจนเชลล์ต้องชวนชิม
อาซิ้มต้องชวนไปลิ้มรส

ลูกชิ้นที่อร่อยที่สุดในโลกของเด็กนักเรียนคนหนึ่งก็คือ ลูกชิ้น หน้าโรงเรียนราดน้ำจิ้มหวาน
ปนเผ็ด เยิ้มตลอดความยาวของไม้ มันคือลูกบอลพองฟู ที่มีเสียงแตกดังเปรี๊ยะๆ ยามที่ไฟ
จากเตาเร้าความร้อนไปถึงอุณหภูมิระดับหนึ่ง มันคือสิ่งที่เคยมีชีวิตซึ่งครั้งหนึ่งเคยดำรงชีพ
อยู่ในน้ำ

แต่ภาพที่เด็กนักเรียนเห็นตรงหน้าขณะนั้น มันก็ยังอยู่ในน้ำ แต่เป็นน้ำมันทอดอาหารที่บิดตัว
ไปมาในกระทะ ส่งความร้อนเข้าไปแปลงลูกบอลดิบหลายสิบลูก ที่โดดเด้งให้กลายเป็นบอล
ที่สุกในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ก่อนจะถูกคีบขึ้นมาเสียบใส่ไม้ในจำนวน 4 – 5 ลูกต่อไม้ จุ่มลง
หม้อแขกใบโตที่ข้นคลั่กด้วยน้ำจิ้มหวานปนเผ็ด มันคือลูกชิ้นที่อร่อยที่สุดของผมในวัยเด็ก

ลูกชิ้นหน้าโรงเรียน พองฟูนับร้อยในกระทะร้อนๆที่พร้อมเสริ์ฟเสียบไม้ ลูกชิ้นที่บางคนก็บอกว่า
ทำจากปลาคุณภาพต่ำ หนักหนาสาหัสกว่านั้น คือระบุไปว่าเป็นลูกชิ้นเนื้อหมา สารพัดคำจริง
คำลวงที่เด็กอย่างผมไม่เคยหวาดหวั่น ไม่ใช่อะไร เงินในกระเป๋ามีเพียงน้อยนิด จะสะกิดอะไรมา
ก็ไม่ระคายเคืองแน่นอน เพราะตอนนี้กูหิว โรงเรียนเลิกบ่ายสามครึ่ง กว่าจะได้กินข้าวเย็น
ปาไปหกโมง

จนกระทั่งบ่ายวันหนึ่ง ซึ่งรถเมล์ที่เคยนั่งไปโรงเรียนทุกเช้า เครื่องดับ เสียขึ้นมากลางทาง
ก่อนถึงจุดหมายที่จะลงราวๆ 2 ป้าย จะรอขึ้นรถเมล์สายเดียวกันคันถัดไปก็เสียเวลา เดินไป
อีกนิดเดียวน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า มือหิ้วกระเป๋านักเรียน ขาก้าวออกไปมุ่งหน้าสู่โรงเรียน
ระยะทางที่คาดว่าน่าจะใช้เวลาประมาณ 10 นาที กลายเป็นครึ่งชั่วโมง เมื่อเดินผ่านห้องแถว
สองคูหา กลิ่นควันหอมฟุ้งเจือเปลวขี้เถ้าบางๆจากเตาถ่านลอยปะทะจมูก

เมื่อเงยหน้าใช้สายตาจับจ้องกรรมวิธีปิ้งอย่างชำนาญ มือทั้งสองข้างของคนปิ้งลูกชิ้นเนื้อวัว
ทำหน้าที่พริ้วไหว ราวกับนักฟุตบอลที่เท้าทั้งสองข้าง ฝึกฝนเลี้ยงลูกบอลสับหลอกคู่แข่ง
อย่างช่ำชอง กลิ่นหอมของลูกชิ้นปิ้งที่หอมแตกต่างจากลูกชิ้นทอดหน้าโรงเรียน ยั่วยวนให้ผม
ยืนแน่นิ่งครุ่นคิดจากป้ายราคาหน้าร้าน ตัดสินใจกับตัวเองว่าจะเอาไงดีกับเงินในกระเป๋า
ระหว่างจำนวนไม้ที่มากกว่าของลูกชิ้นหน้าโรงเรียนตอนเย็น กับลูกชิ้นปิ้งตรงหน้าที่ราคาต่อไม้
สูงกว่าสามเท่าตัว

ในที่สุดความอยากเฉียบพลันในลูกชิ้นปิ้ง ที่เพิ่งค้นพบก็เป็นฝ่ายชนะ ท่ามกลางผู้คนเต็มร้าน
ที่กำลังลำเลียงลูกชิ้นปิ้งสลับก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นเนื้อเข้าปาก หลังจากชำระเงินเสร็จสิ้น ลูกชิ้น
เนื้อวัวปิ้ง จำนวนสามลูก ขนาดเท่ากระโปกแมวโตเต็มวัย ฉาบทาบางๆด้วยน้ำจิ้มรสหวาน
ถูกส่งเข้าปากทีละลูก ทีละลูก ทีละลูก มันช่างอร่อยอะไรเยี่ยงนี้ เนื้อวัวที่ถูกบดรวมกัน
เป็นลูกบอลกลมๆ ผสมแป้งที่คาดว่าน่าจะตวงออกมาได้เพียงไม่กี่มิลลิลิตร นำมาปิ้งบน
เตาถ่านขนาด 20 ไม้ วางเรียงแถวหน้ากระดาน ทำไมมันอร่อยอย่างนี้

ครับ นั่นคือครั้งแรกที่ผมได้ลิ้มรสลูกชิ้นอนามัย ตรงข้ามธนาคารกสิกรไทย สาขาสุขุมวิท 101
ห่างจากสถานีรถไฟฟ้าบีทีเอส ปุณณวิถี ประมาณ 200 เมตร

แต่ปัจจุบันผมเลิกกินเนื้อวัวอย่างเด็ดขาดไปแล้วกว่า 20 ปี การหวนคืนกลับไปกินลูกชิ้นอนามัย
ในโหมดลูกชิ้นเนื้อวัว จึงชักชวนพี่แพน หนึ่งในผู้ร่วมก่อตั้ง HeadLightMag.com ให้ช่วยมา
ทำหน้าที่ชิม และ แสดงความคิดเห็น ส่วนผมก็เข้าสู่โหมดกินลูกชิ้นหมูตามถนัด

เล่าให้ฟังกันก่อนว่า บังเอิญวันที่ผมตั้งใจจะย้อนกลับไปกินลูกชิ้นอนามัย ตรงกับวันที่พี่แพน
แกต้องไปรับรถมาทดสอบจากสำนักงานใหญ่ ฮอนด้า แถวอุดมสุข ในเมื่อจังหวะ และ เวลา
รวมทั้งเส้นทางมาบรรจบกันพอดิบพอดี ผมจึงขับรถโฉบไปรับพี่แพนที่บ้านพัก เพื่อไปกิน
ก๋วยเตี๋ยวกลางวันด้วยกัน

เราขึ้นทางด่วนดินแดง เพื่อลงปลายทางที่สุขุมวิท 62 เมื่อผม และ พี่แพนเลือกโต๊ะ ใกล้
บริเวณเคาท์เตอร์ลวกก๋วยเตี๋ยวเสร็จสิ้น เราทั้งสองเลือกสั่งอาหารตามโหมดที่ระบุไว้
ตั้งแต่ตอนนัดหมาย พี่แพน-โหมดเนื้อ ผม-โหมดหมู เราถูกหลอกอย่างไม่ได้ตั้งใจ จาก
พนักงานที่คาดว่าน่าจะเบลอควันลูกชิ้นปิ้ง เธอบอกเราว่าเส้นใหญ่หมด เหลือแต่เส้นหมี่
( ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้มีเฉพาะเส้นหมี่และเส้นใหญ่ ) แต่หลังจากที่ชะเง้อมองไปที่ตู้กระจก
เก็บวัตถุดิบโชว์หน้าร้าน ดันเห็นเส้นใหญ่นอนนิ่งอยู่ในถาด ก๋วยเตี๋ยวชามที่สอง ของ
ทั้งสองคนจึงพร้อมใจกันสั่งเส้นใหญ่เป็นคาร์โบไฮเดรตหลักในชาม

ชุดแรกมื้อกลางวันของพี่แพน คือ เส้นหมี่น้ำ ลูกชิ้นเนื้อ เนื้อสด ไม่ต้องแปลกใจนะครับ
ถ้าในรูปไม่มีผักใดใดปรากฏ แกสั่งเองว่าไม่ใส่ผัก และ ลูกชิ้นเนื้อปิ้ง 1 ชุด (จำนวน 5 ไม้)
พี่แพนบอกว่าไม่ได้ซดเส้นหมี่มานานนับสิบปี ปกติเวลากินก๋วยเตี๋ยวไม่เคยสั่งเส้นหมี่
นี่อาจเป็นการหยุดสถิติการหยุดบริโภคเส้นหมี่ของแกอย่างไม่ได้ตั้งใจของผมก็ได้

ตะเกียบที่สแตนบายอยู่ที่มือขวาคีบเส้นเข้าปาก ตามด้วยสารพัดโปรตีนจากเนื้อวัว
ในชามเส้นหมี่น้ำ แกบอกผมว่า เพลินๆดี การกินเงียบเชียบ ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นเนื้อวัว 1 ชาม
หมดลงในเวลาไม่นานนัก จากนั้นแกเปิดฉากโจมตีลูกชิ้นเนื้อปิ้งทีละไม้ในจานที่วาง
รออยู่แล้วตรงหน้า สังเกตจากปากที่เคี้ยวกร้วมๆ ดูพี่แพนพออกพอใจในรสชาติลูกชิ้นปิ้ง
ขนาดลูกเท่ากระโปกแมวโตเต็มวัย ป้ายด้วยน้ำจิ้มรสหวานกำลังดี ระหว่างลูกชิ้นเม็ดแรก
ยันเม็ดสุดท้าย ในเซ็ตแรกของลูกชิ้นเนื้อปิ้ง มีคำพูดระหว่างนั้นเพียงว่า เพลินดี อร่อยว่ะ

ส่วนชุดแรกของผม เป็นเส้นหมี่แห้ง และ ลูกชิ้นหมูปิ้ง 1 ชุด เส้นหมี่แห้งมาพร้อมกับลูกชิ้นหมู
และ หมูสด สำหรับผมแล้วเส้นหมี่เป็นเส้นก๋วยเตี๋ยวที่มีมวลบางเบากว่าทุกเส้น ในขบวนเส้น
ก๋วยเตี๋ยวทั้งหมด ฉะนั้นเมื่อเราสาดใส่เครื่องปรุงชนิดใดลงไปก็ตาม มันแทรกซึมลงอณูของเส้น
ได้อย่างรวดเร็ว

ถ้าเส้นก๋วยเตี๋ยวเส้นใดสมควรถูกจัดอันดับดีที่สุดในการราดรดซีอิ๊วดำลงไป สำหรับผม
สมควรยกตำแหน่งนั้นให้กับเส้นหมี่ เครื่องปรุงสุดพิเศษที่ดีกว่าเครื่องปรุงดาษดื่น ตามพวงพริก
ของร้านนี้ คือ พริกตำในน้ำส้มสายชู โดยส่วนตัวผมจะเลือกเฉพาะตัวพริกตักขึ้นมาเท่านั้น
ละเว้นน้ำส้มสายชูให้นอนนิ่งไม่ใยดีมัน เส้นหมี่แห้งลูกชิ้นหมูที่อร่อยในสูตรของผม เมื่อมากิน
ที่ร้านลูกชิ้นอนามัย คือ ต้องใส่ซีอิ๊วดำ และ พริกตำ

รสอร่อยที่โดดเด่น แน่นอนมาจากตัวลูกชิ้นหมูที่เป็นพระเอกนางเอก (สมัยผมเด็กๆที่เริ่มมากิน
ร้านนี้ ยังไม่มีลูกชิ้นหมู เพิ่งมีเพิ่มไลน์หมูเข้ามาเสริม ลูกชิ้นเนื้อเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา) เส้นหมี่แห้ง
ของที่นี่ ไม่สาดน้ำมันกระเทียมเจียวเยอะจนเกินไป แต่ควรลดซีอิ๊วดำลงสักหน่อย พร้อมกันกับ
ที่สั่งเส้นหมี่แห้ง ผมจัดการควบของอร่อยประจำร้าน คือ ลูกชิ้นปิ้ง ในโหมดหมู ลูกชิ้นหมูปิ้ง
วางเรียงหน้ากระดานจำนวนห้าไม้ ป้ายน้ำจิ้มรสหวานมาเล็กน้อย ความหวานจากน้ำจิ้มในปริมาณ
ที่พอเหมาะกำลังดีสำหรับลูกชิ้นแต่ละลูก ที่ผ่านเตาถ่านมาสดๆร้อนๆ ถ้าน้ำลูกชิ้นจุ่มชุบลงใน
โถน้ำจิ้ม อาจรู้สึกเลี่ยน ถ้ากินไปหลายๆไม้ ห้าไม้ หรือ สิบห้าลูก ถูกส่งเข้าปากกลิ้งลงท้อง
ในระยะเวลาเพียงชั่วอึดใจ

เซ็ตถัดมา หลังจากโดนหลอกอย่างไม่ได้ตั้งใจจากพนักงานว่าเส้นใหญ่หมด พี่แพนสั่งเส้นใหญ่น้ำ
ลูกชิ้นเนื้อ พร้อมลูกชิ้นเนื้อปิ้งอีกหนึ่งชุด ชุดสองนี่แกก็ยังเพลิดเพลินเจริญใจไปกับความอร่อย
กลมๆตรงหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน ดูทรงจากความต่อเนื่องของตะเกียบที่คีบเส้น เนื้อสด ลูกชิ้น
เข้าออกระหว่างช่องปากกับชามก๋วยเตี๋ยว ลูกชิ้นที่ถูกรูดออกจากไม้อย่างต่อเนื่อง ไร้คำติเตียน
ระหว่างมื้ออาหาร

เพียงพอที่ผมจะสรุปได้ว่าในโหมดลูกชิ้นเนื้อ พี่แพนพออกพอใจในรสชาติร้านนี้ที่ผม พามากิน
มื้อเที่ยง ส่วนเซ็ตถัดมาของผม คล้ายคลึงกับพี่แพน ต่างกันตรงที่เส้นใหญ่จะเป็นแห้ง และแน่นอน
ลูกชิ้นหมูปิ้งตามมาต่อเนื่องอีกหนึ่งชุด เซ็ตสองของเที่ยงวันนั้น ปิดฉาก DRIVE THRU
เที่ยงวันพฤหัสที่พายุฝนเพิ่งหยุดลงไม่นาน หลังจากเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา

จบจากมื้อเที่ยงที่ซัดกันเต็มคราบในร้านลูกชิ้นอนามัย ทั้งพี่แพน และ ผม พี่แพนถามผมว่า
เมื่อสักครู่ที่เดินไปเข้าห้องน้ำ โถที่นี่เป็นแบบนั่งยองๆ หรือ ชักโครก เมื่อคำตอบออกมาเป็น
ชักโครก พี่แพนส่งน้ำกระเจี๊ยบจิบสุดท้ายเข้าปาก จากนั้นยูเทิร์นร่างร้อยห้าสิบกิโลกรัม
มุ่งหน้าสู่ส้วมหลังร้าน ก่อนจะกลับออกสู่โลกภายนอกอีกครั้งในสิบห้านาทีถัดมา เป็นอัน
จบทริปกินดี ขี้สบายบ่ายนี้ สนับสนุนโดย แป้งตรางูจงอาง แค่ทาบางๆ หางตาก็แสบแล้ว

เมธี เตชะชัยวงศ์